ΩΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΗ ΑΝΝΑ ΠΟΛΛΑΤΟΥ . ΑΝΝΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ .
Με τα μάτια βουρκωμένα, με τη καρδιά τους ραγισμένη με το μυαλό στα όσα πέρασαν τόσα χρόνια μαζί, δεν έχασαν τη συναθλήτρια τους, αλλά τη φίλη, την κολλητή, την αδερφή τους. Γιατί χωρίς ίχνος υπερβολής, ήταν σαν αδερφές όπως μπορεί να πιστοποιήσει κι όποιος τις ξέρει καλά.
Από το 1998 που είναι μαζί, αποτελούν πλέον μια οικογένεια, με τις καλές και κακές στιγμές, αλλά πάντα ενωμένες. Ακόμα κι όταν μετά το Σίδνεϊ άρχισαν σιγά-σιγά να σταματούν τον αθλητισμό, όσα τους ένωναν ήταν περισσότερα από όσα τους χώριζαν. Κι έτσι ο δεσμός του μέλους σε μια ομάδα έγινε ο δεσμός της παντοτινής φιλίας, καθώς ακόμα και μέχρι σήμερα είναι κολλητές. Κι η μόνη που θα μπορούσε να τις χωρίσει - όπως κι έκανε - ήταν η μοίρα που το μεσημέρι του Σαββάτου έπαιξε το άσχημο παιχνίδι της και πήρε την Αννα από τη μάταια τούτη ζωή έξω από τη Βάρδα της Ηλείας.
Το σίγουρο είναι, ότι όσο ζουν οι πέντε φίλες, θα είναι και η Αννα μαζί τους, καθώς θα την έχουν για πάντα μαζί τους, στην καρδιά και στο μυαλό τους με όλα όσα βίωσαν μαζί. Αυτός είναι και ο λόγος που το gazzetta.gr ζήτησε από τις τέσσερις… αδερφές της, να θυμηθούν μια ευχάριστη κοινή στιγμή από τη ζωή τους, όχι την αθλητική αλλά αυτή που ακολούθησε μετά το χάλκινο του Σίδνεϊ, τη ζωή των απλών καθημερινών κοριτσιών της ηλικίας της.
Όπως μας επισήμαναν, αλλά θα διαπιστώσετε κι εσείς, η Αννα Πολλάτου ήταν πάντα το χαμογελαστό κορίτσι, γεμάτη διάθεση για ζωή. Ηταν και αυτή που έκανε τις υπόλοιπες να χαμογελούν, να ξεπερνούν τα προβλήματα τους , να βλέπουν την ευχάριστη πλευρά των πραγμάτων, να είναι αισιόδοξες!
Διαβάστε τι μας είπαν:
Eιρήνη Αϊνδιλή: «Θα πω κάτι πρόσφατο, όταν η Αννα είχε έρθει την προηγούμενη εβδομάδα στην Χαλκίδα. Κατεβήκαμε στην παραλία για να παίξουμε ρακέτες και της ήρθε το μπαλάκι στο πρόσωπο με μεγάλη δύναμη. Επειδή είχε κάνει μια επέμβαση πρόσφατα στη μύτη της, άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου κλαίγοντας και να φωνάζει: πείτε ότι η μύτη μου είναι εδώ, πείτε ότι δεν έγινα σαν τον Μάικλ Τζάκσον… Είχε μεγάλη αγωνία κι έτρεμε, αλλά όταν της είπα ότι όλα είναι καλά, ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια.»
Χαρά Καρυάμη: «Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια όταν είχαμε έρθει στην Κεφαλονιά για διακοπές και βασανίζαμε τη μαμά της με τα καμώματα μας. Η κυρία Κατερίνα έφευγε τις πρώτες πρωϊνές ώρες για να πάει στο μαγαζί κι εμείς εκείνη την ώρα βγαίναμε έξω! Κι όταν επιστρέφαμε κατά τις 9 το πρωϊ, η Αννα εβγαζε τα παπούτσια της για να μην ξυπνήσει κανέναν, ανεβαίνοντας τα σκαλιά. Αλλά εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι… Και παρότι της το λέγαμε, κάθε φορά το ίδιο έκανε».
Κλέλια Πανταζή: «Πέρσι του Αγίου Πνεύματος είχαμε πάει μια βόλτα και αρχίσαμε να συζητάμε τι θα κάνουμε το τριήμερο γιατί είχαμε τρεις ολόκληρες ημέρες μπροστά μας. Αποφασίζουμε να περάσω στις έξι το πρωϊ με ταξί να περάσω να την πάρω από το σπίτι της στο Καραϊσκάκη και τελικά να πάμε Σέριφο. Φτάνουμε στο λιμάνι, αλλά εισιτήριο ούτε για δείγμα. Παρακαλάμε την κυρία στο γκισέ να μας βάλει οπουδήποτε μέσα στο πλοίο, μάλιστα της δείχνω την ταυτότητα μου ότι είμαι υποπλοίαρχος αλλά και πάλι τίποτα. Τελικά υπάρχουν δύο ακυρώσεις και μπήκαμε στο πλοίο για τη Σέριφο, με την Πολλάτου πάντα κοκέτα, να κυκλοφορεί παντού στο νησί με το δωδεκάποντο. Το κορυφαίο, όμως, είναι ότι όταν φτάσαμε , βγάλαμε αμέσως τα εισιτήρια της επιστροφής για να μην την πατήσουμε ξανά. Ωστόσο την ειδοποιούν ότι πρέπει να γυρίσει νωρίτερα για να κάνει προπόνηση στα παιδιά της και άρχισε να ψάχνει να βρει τρόπο να φύγει πιο νωρίς. Με τις γνωριμίες που είχε κάνει στο νησί, επικοινωνιακή όπως πάντα, βρήκε έναν με φουσκωτό, του έδωσε χρήματα για τη βενζίνη και σηκώθηκε κι έφυγε αφήνοντας με μόνη! Της λέω που πας βρε τρελή, που ξέρεις ποιος είναι αυτός και τι μπορεί να σου κάνει κι αυτή μου απάντησε με σιγουριά: Δεν παθαίνω τίποτα εγώ… κι έφυγε κι εγώ έμειν σύξυλη στη Σέριφο!»
Εύα Χριστοδούλου: «Τις περισσότερες φορές που ετοιμαζόμασταν για να βγούμε, εμείς ήμασταν έτοιμες εγκαίρως και πάντα την περιμέναμε. Έκανε 40 ώρες να ετοιμαστεί, άλλαζε ρούχα 40 φορές και καθυστερούσε τόσο, με αποτέλεσμα μετά από ώρα, εμείς να έχουμε κουραστεί και να μην έχουμε διάθεση να βγούμε. Η Αννα, όμως, ήταν αυτή που πάντα μας ξεσήκωνε, αυτή που έφτιαχνε τη διάθεση όλων μας και μας έκανε να χαμογελάμε και να ζούμε την κάθε στιγμή σα να ήταν η τελευταία. Αυτή ήταν η Αννα μας…»
Καλό ταξίδι Αννα. Οσοι σε γνώρισαν, δεν πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου